Kompilacja Koranu

Koran posiada pewną charakterystyczną cechę, której brakuje Biblii oraz Torze. O tym jaka to cecha mówi dziewiąty wers sury Hidżr. Czytamy:

„Zaprawdę, My posłaliśmy napomnienie

i My jesteśmy jego stróżami!”

{Koran, 15:9}

Przytoczony fragment informuje, iż Koran pozostanie zachowany bez jakichkolwiek zmian i jest to obietnica złożona przez Samego Allaha.

Zgodnie z religijnymi źródłami mówiącymi o kompilacji oraz spisaniu Koranu, wyróżnia się trzy okresy:

- Proroka Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim),

- Abu Bakra,

- Osmana.

Pierwsza kompilacja Koranu oparta na jego całościowym zapamiętaniu została dokonana przez samego Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim). Allah informuje o tym w następującym wersie Świętej Księgi:

„Zaprawdę, do Nas należy

zebranie go¹ i recytowanie!”

{Koran, 75:17}

Ibn Abbas zrelacjonował: „Prorok był najbardziej hojnym człowiekiem spośród nas, a jego hojność była jeszcze większa w miesiącu Ramadan – miesiącu, w którym Gabriel po raz pierwszy go nawiedził. Anioł zwykł przychodzić do Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) w każdą noc Ramadanu aż do końca miesiąca. Prorok wtedy recytował Święty Koran w obecności Gabriela, a gdy anioł go odwiedzał, Prorok był bardziej hojny aniżeli porywisty wiatr (niosący deszcz i dobrobyt).²”

Krótko po pełnej recytacji Koranu z aniołem Gabrielem, Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) wyrecytował wersety Koranu swym towarzyszom, a niektórzy z nich za pozwoleniem Proroka spisali pewne jego fragmenty. Ludzie, którzy spisywali poszczególne wersety nazywani byli Zapisywaczami Objawienia. Dokładna ich liczba nie jest znana, wiadomo jednak, że było ich od dwudziestu pięciu do nawet czterdziestu, a pośród nich było czterech wielkich Kalifów, Ubej bin Kab a także Zejd bin Sabit. Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) zezwolił tym konkretnym osobom spisywać Koran na odpowiednich materiałach tak jak np. skóra, kości itp. oraz przechowywać te zapiski. Nie wolno było natomiast spisywać hadisów (wypowiedzi Proroka), po to by uniknąć pomieszania Koranu z wypowiedziami Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim). Jest to pierwsza metoda zachowania Koranu. W parze z nią idzie metoda uczenia się Świętej Księgi na pamięć. Wielu towarzyszy Proroka z miłości i szacunku do Koranu uczyło się go w całości na pamięć. Od tego czasu aż do dziś tysiące muzułmanów na świecie potrafi w pełni wyrecytować Koran, zaś ci, którzy nie są w stanie tego zrobić z różnych powodów, starają się nauczyć przynajmniej kilku niedługich sur.

Krótko po śmierci Proroka Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) zaczęli pojawiać się fałszywi prorocy, a podczas wojen przeciwko nim zginęło około siedemdziesięciu Hufaz (ludzi znających Koran na pamięć). Wydarzenia te sprawiły, że towarzysze Proroka zaczęli rozważać zebranie i spisanie całego Koranu w jedną księgę. Omar jako pierwszy podzielił się tym pomysłem z Kalifem Abu Bakrem. Po namysłach oraz dyskusjach Abu Bakr wyraził zgodę i powierzył tę misję Zejdowi bin Sabitowi. Zejd zebrał Koran od ludzi, którzy znali go w całości na pamięć, a także od tych, którzy spisali poszczególne jego wersety. Oto powody, dla których wybrano na to stanowisko właśnie Zejda:

- po emigracji z Mekki do Medyny zwanej Hidżrą, Zejd poświęcił się tylko i wyłącznie spisywaniu Koranu,

- był jednym z najbardziej bystrych towarzyszy Proroka,

- miał świetną pamięć i był jednym z najlepszych recytatorów Koranu,

- był człowiekiem znanym i godnym zaufania,

- krótko przed śmiercią Proroka wysłuchał jego recytacji Koranu.

Zejd gromadząc Koran trzymał się tych oto zasad: wersety musiały być spisane w obecności Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) i jednocześnie wyuczone na pamięć, zaś każdy pojedynczy werset Księgi Allaha musiał być poświadczony przez co najmniej dwóch świadków. Proces ten zakończył się sukcesem w marcu 633 roku n.e. Wtedy to Omar wziął ze sobą pierwszy spisany w całości Koran i odczytał go w meczecie w obecności towarzyszy Proroka, by jeszcze raz go zweryfikować. Był to okres Abu Bakra. Z kolei w czasie kalifatu Osmana dokonano kopii tegoż Koranu (650-651 r. n.e.), które wysłano do głównych metropolii takich jak: Mekka, Szam, Basra oraz Kuwejt. Jedna z nich obecnie znajduje się w pałacu Topkapi w Stambule, a druga w Taszkent – stolicy Uzbekistanu. Kopie te są identyczne z Koranem recytowanym w dzisiejszych czasach.

Reasumując, pierwszy w pełni spisany egzemplarz Koranu pojawił się tuż po śmierci Proroka Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim). Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) zmarł w 632 roku, natomiast Koran spisano w 633 roku. Po dziś dzień mamy do dyspozycji dwie z jego kopii. Precyzja z jaką został on zebrany oraz spisany oraz fakt, iż od czasów Proroka aż do dziś tysiące muzułmanów uczy się Koranu na pamięć, jedynie potwierdza zapowiedź Allaha, iż Koran pozostanie bez zmian w jego oryginalnej formie, aż po wszystkie czasy.